Miłość nigdy nie ustaje…– Hymn o Miłości
Dziś mój najnowszy obraz i malutka, walentynkowa;) historyjka z życia Adama Mickiewicza, który nie pozostał obojętny na wdzięk i urodę Księżnej Zinaidy Wołkońskiej.
Przy okazji, dużo szczęścia i słońca dla wszystkich zakochanych!
Szafirowe Gwiazdy Księżnej Zinaidy
W przepełnionym dziełami sztuki, pałacu Księżnej Zinaidy, jednej z najpiękniejszych rezydencji arystokracji, zbierała się cała inteligencja artystyczna.
Adam Mickiewicz oraz Aleksander Puszkin.
Zinaida, kobieta piękna, mądra, właścicielka ciepłego głosu, pisząca muzykę, wiersze – oznajmiła że jest wcieleniem Olgi z Ruryków, której dedykuje swój najnowszy wiersz : „Olga – Poniesiona Wiatrem”.
Wstała i drżącym głosem poprosiła :
– Adamie, Aleksandrze – oceńcie prawdziwie com napisała, proszę.
Rozbrzmiały słowa, przetykane uderzeniami, stojącego w kącie francuskiego zegara.
„Olga – Poniesiona Wiatrem”
Złote loki spały na jej alabastrowych ramionach
obok niej wronie gniazda, rogi, pazury
Może to sam Czernobóg już czekał na nią ?
Leciałabym przez wieki, przez stepy, lasy i rzeki
Olga wzbiła się jak ptak, znikła – poniesiona wiatrem…
Aplauz.
– Księżno, przeniosłaś mnie w tamtą Noc – odezwał się Mickiewicz. Olga była piękną, dobrą i uczuciową kobietą, jak Ty Księżno. Miała Twoje oczy.
którymi iskrzą się te oczy płomienne?
– Brawo, Brawo ! Królowa muz i piękna ! – rozległy się głosy.
Tylko Puszkin siedział z lampką wina, trochę nieswój, że dał się wyprzedzić z komplementem.