Przy okazji, dużo szczęścia i słońca dla wszystkich zakochanych!

Szafirowe Gwiazdy Księżnej Zinaidy

W przepełnionym dziełami sztuki, pałacu Księżnej Zinaidy, jednej z najpiękniejszych rezydencji arystokracji, zbierała się cała inteligencja artystyczna.

Adam Mickiewicz oraz Aleksander Puszkin.

Zinaida, kobieta piękna, mądra, właścicielka ciepłego głosu, pisząca muzykę, wiersze – oznajmiła że jest wcieleniem Olgi z Ruryków, której dedykuje swój najnowszy wiersz : „Olga – Poniesiona Wiatrem”.

Wstała i drżącym głosem poprosiła :

– Adamie, Aleksandrze – oceńcie prawdziwie com napisała, proszę.

Rozbrzmiały słowa, przetykane uderzeniami, stojącego w kącie francuskiego zegara.

„Olga – Poniesiona Wiatrem”

Złote loki spały na jej alabastrowych ramionach

obok niej wronie gniazda, rogi, pazury

Może to sam Czernobóg już czekał na nią ?

Leciałabym przez wieki, przez stepy, lasy i rzeki

Olga wzbiła się jak ptak, znikła – poniesiona wiatrem…

Aplauz.

– Księżno, przeniosłaś mnie w tamtą Noc – odezwał się Mickiewicz. Olga była piękną, dobrą i uczuciową kobietą, jak Ty Księżno. Miała Twoje oczy.

którymi iskrzą się te oczy płomienne?

– Brawo, Brawo ! Królowa muz i piękna ! – rozległy się głosy.

Tylko Puszkin siedział z lampką wina, trochę nieswój, że dał się wyprzedzić z komplementem.